kino tureckie

Kinematografia znad Bosforu jest u nas kompletnie nieznana, a przecież ma na swoim koncie dzieła, które zdobyły sobie uznanie daleko poza granicami Turcji. Na czoło wysuwa się tu przede wszystkim reżyserska działalność najwybitniejszego tureckiego reżysera Yilmaza Güneya, słynnego nie tylko dzięki

jednak nieudolnością i sztampą. Prawdziwe kino tureckie narodziło się wraz z ogarniającym cały filmowy świat zjawiskiem "nowej fali". Charakter filmowi tureckiemu nadali Lütfü Akada ("Nabrzeże samotnych", 1959) i Atif Yilmaz ("Prawdziwy oszust", 1961). Twórcy ci pociągnęli za sobą całą plejadę filmowców, tworzących w

z biegiem czasu. Podczas przygotowań do realizacji filmu Akin zetknął się z nowym tureckim kinem: Turecki neorealizm stworzył prawdziwe dzieła sztuki. Są to bardzo poważne, mocne filmy, w których komedia przeplata się z tragedią. To rzeczywiście wielka sztuka. Fascynację Akina tymi kinowymi klejnotami widać

tomie "Nowe kino Turcji", zredagowanym przez Jana Topolskiego. W książce spotykają się dwie perspektywy - autorów zachodnich, którzy odkrywają dla siebie turecką kinematografię, oraz autorów tureckich, starających się opisać ją na nowo. - Współczesne kino tureckie szturmem zdobywa Europę, nadrabiając

. Nie dlatego, że jest to filmowa powieść z kluczem. "Głową w mur" to historia miłosna, kino tureckie, a może punkowe? Na pewno jest bardzo autentyczny. Czy twoim zamiarem było przekonanie widzów, że w obliczu wszystkich okropieństw świata tak naprawdę liczy się tylko miłość? Cóż, właściwie jest to film o miłości - o miłości

tureckich emigrantów. Mieszka w Hamburgu, ale jest patriotą Stambułu. Mówi o sobie: dziecko globalizacji. Wychował się przy magnetowidzie, na amerykańskich filmach akcji. Później przyszła fascynacja włoskim neorealizmem i czarnym kinem, a na końcu - zainteresowanie współczesnym kinem tureckim