Piotr Fronczewski kończy 71 lat. TOP 5 anegdot aktora na jego urodziny

Aktorzy teatralni czasem próbują "ugotować" kolegę lub koleżankę na scenie - rozśmieszyć, by na chwilę wypadli z roli. Gdy Fronczewski grał w Teatrze Współczesnym, na scenie była wystawiana sztuka "Po górach, po chmurach" Ernesta Brylla.

Wiesław Michnikowski, który grał w niej woła, prowadzonego w zaprzęgu przez Mieczysława Czechowicza, któregoś razu zainstalował w zadzie woła światło stopu. Nic dziwnego, że gdy zaskoczył tym Czechowicza, ten nie mógł powstrzymać śmiechu. Ale to nie był koniec tej historii.

Dyrektor teatru zapowiedział Michnikowskiemu, że nie życzy sobie więcej tego żartu podczas przedstawienia. Aktor wziął sobie jego słowa do serca i dlatego następnym razem w tym samym momencie Czechowicz zobaczył otwierającą się klapkę z karteczką "UWAGA! Brak świateł stopu". "Biedny Miecio znowu się kompletnie ugotował" - wspomina Fronczewski.

Fronczewski jest absolwentem PWST w Warszawie, studiował na roku m.in. z Andrzejem Sewerynem i Jerzym Zelnikiem. 10 lat spędził w Teatrze Dramatycznym, a zaangażował go Gustaw Holoubek, którego aktor już wcześniej bardzo podziwiał. Później zostali zresztą przyjaciółmi.

Podobno przy pracy nad "Dziadami" - słynnym spektaklu w reżyserii Kazimierza Dejmka, który w atmosferze skandalu został zdjęty z afisza w 1968 roku z powodów politycznych, Gustaw Holoubek "zasłużył" na bardzo nietypową pochwałę od reżysera. Fronczewski przyznaje, że Dejmek miał specyficzny sposób przekazywania aktorom swojego zadowolenia lub niezadowolenia z ich pracy...

W przerwie po pierwszym akcie Holoubek, grający rolę Konrada, poszedł do garderoby. "Coś mu pod stolik upadło, więc schylił się, a tu nagle jak nie poczuje potężnego kopniaka w cztery litery!" - opowiada aktor w "Ja, Fronczewski". "Omal się nie przewrócił. Odwraca się bardziej nawet wściekły niż przestraszony, a tam stoi Dejmek i mówi mu: 'Tak dalej, k...a, trzymać!'. Po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł. A Holoubek grał resztę spektaklu z obolałym tyłkiem".

Fronczewski przyjaźnił się z Gustawem Holoubkiem, którego zawodowa (i osobista pewnie też) rywalizacja z innym znanym i wspaniałym aktorem Tadeuszem Łomnickim nie była tajemnicą. Aktor znany wielu z roli tytułowej w "Panu Wołodyjowskim" Jerzego Hoffmana podobno miał duży temperament i brakowało mu dystansu do siebie. Fronczewski, podkreślając to, jak wielkim artystą był Łomnicki, opowiada m.in. taką anegdotę:

W czasie stanu wojennego ogromna część środowiska aktorskiego bojkotowała radio i telewizję w ramach protestu. Jakiś młodszy od Łomnickiego aktor zasugerował w trakcie rozmowy na ten temat, że może zamiast w ogóle nie grać, trzeba po prostu grać źle. "Na to Łomnicki spojrzał na niego z ukosa - wspomina aktor w "Ja, Fronczewski" - i uciął: 'Panu łatwo mówić'".

Piotr Fronczewski od ponad 40 lat jest mężem Ewy Fronczewskiej. Kiedyś, tuż po ich ślubie, rady na temat związku udzielił mu - jak zaznacza aktor, "przy wódeczce" - Zdzisław Maklakiewicz, znany choćby z "Rejsu".

Zapytał Fronczewskiego, czy wie, co to jest kochająca żona. Gdy aktor odpowiedział, że nie wie, Maklakiewicz opowiedział mu o teoretycznej sytuacji, w której po 30 latach związku mąż wraca do domu podchmielony, a żona już śpi. I kiedy mąż kładzie się od ściany, w koszuli, bo nawet nie chce mu się jej zdjąć, to po trzech minutach coś się dzieje...

"... ona śpi, rozumiesz. I mija chwila, proszę ja ciebie, no trzy minuty może, rozumiesz mnie? I ty nagle czujesz, że ona upycha kołdrę tak, żeby ci nie było zimno od tej ściany. To właśnie jest kochająca żona." - relacjonuje opowieść Maklakiewicza w wywiadzie z Mastalerzem.

Więcej anegdot można znaleźć w wydanej w 2015 roku książce "Ja, Fronczewski" - rozmowie Marcina Mastalerza z aktorem.