Obejrzyjmy to od nowa, czyli 10 naprawdę dobrych remake'ów

Człowiek z blizną (1983, reż. Brian De Palma)

Klasyka, która jest nową wersją klasyki. De Palma sięgnął po gangsterską opowieść z 1932 roku i zmienił ją w złoto. Wydarzenia składające się w pasjonującą fabułę przeniesiono z Chicago do Miami, uwspółcześniono i opowiedziano ze swadą oraz nową energią zupełnie od nowa. Do wielkiego sukcesu filmu przyczyniła się niewątpliwie doskonała obsada, a Al Pacino dla wielu widzów to zawsze był, jest i będzie przede wszystkim Tony Montana.

Dredd (2012)

Od razu stawiamy sprawę uczciwie - Sylvester Stallone jest niezastąpiony i Karl Urban jako sędzia z przyszłości do pięt mu nawet nie dorasta. Jednak przy szerszym spojrzeniu spokojnie można stwierdzić, że całość zdecydowanie zaspokaja oczekiwania widza. Niebagatelne znaczenie ma tu z pewnością rozwój technologii, która pozwoliła rozwinąć skrzydła specjalistom od efektów specjalnych. Jest zatem i solidna fabuła i widowiskowość na miarę XXI wieku. Do tego wszystkiego dochodzi znakomita Lena Headey w roli Ma-Ma. Warto!

Zakręcony piątek (2003, reż. Mark Waters)

Warto szybko zapomnieć o tym, że Lindsay Lohan widywaliśmy przez dłuższy czas wyłącznie na publikowanych w internecie zdjęciach z kolejnych aresztowań. Trzeba pamiętać bowiem takie hity, jak "Wredne dziewczyny" i takie role jak ta u boku doskonałej Jamie Lee Curtis.

Opatrzony już nieco pomysł na zamianę ciał pomiędzy matką i córką jest obsadowym strzałem w dziesiątkę, a fabuła zdaje się być naprawdę świeża, choć przecież już kiedyś to widzieliśmy. Aktorki dały z siebie wszystko, a film zdecydowanie ogląda się lepiej i przyjemniej niż oryginał z 1976 roku - choć niewątpliwym plusem starszej wersji jest młoda i bardzo już utalentowana Jodie Foster.

Godzilla (2014)

Nadzieje widzów nie były największe. W 1998 roku pojawiła się film, w którym zagrali Matthew Broderic i Jean Reno, obsada zachęciła zatem do ruszenia w stronę kina. Okazało się jednak, że dużo bardziej ochoczo opuszczało się widownię - ten film był po prostu fatalny.

Gdy w 2014 roku pojawiła się kolejna odsłona hitu, fani byli nieco zaniepokojeni. Tym razem jednak kino opuszczali w znacznie lepszych nastrojach. Znana fabuła opowiedziana została w widowiskowy i energiczny sposób, a obecność na ekranie Bryana Cranstona jest niewątpliwie ogromną zaletą tej produkcji. Wszyscy wielbiciele grozy i zniszczenia będą naprawdę usatysfakcjonowani.

Krwiożercza roślina (1986, reż. Frank Oz)

Tym razem udamy się w lata osiemdziesiąte, ale cóż poradzić na to, że udało się w tej dekadzie stworzyć kilka doskonałych remake'ów. Udać można się także do tłumacza, dzięki któremu film Franka Oza zyskał poza nowym szlifem dla historii także nowy polski tytuł. W oryginale pozostawiono tytuł dzieła z 1960 roku, czyli "The little shop of horrors".

Czarna komedia o skromnym sprzedawcy, którego życiem władać zaczyna ogromna i bardzo żarłoczna roślina zyskała dodatkowy rys - w odsłonie z 1986 jest także musicalem. W roli głównej Rick Moranis, którego widzowie poznali już dzięki "Pogromcom duchów" ('84). Być może zresztą poprzednie zdanie nie jest do końca prawdziwe, w serwisie IMDB na początku listy aktorów znajduje się bowiem Levi Stubbs, który użycza głosu Audrey (żarłoczna przedstawicielka świata flory). Tak, ona śpiewa!

Mechanik: Prawo zemsty (2011, reż. Simon West)

Pierwowzór kinowego hitu stawiał przed reżyserem nie lada wyzwanie. W oryginale z 1972 roku w rolę Arthura Bishopa, płatnego zabójcy, który szkoli swojego następcę, wcielił się doskonały Charles Bronson, co zdecydowanie podniosło poprzeczkę Jasonowi Stathamowi. Jednak reżyser, Simon West, nie tylko porządnie i ze smakiem odświeżył fabułę, ale także sprawił, że na ekrany trafił kawał mocnego kina w odsłonie odpowiadającej gustom współczesnej widowni.

Nie jest to z pewnością najlepsza rola Jasona Stathama, ale cieszący się sympatią i popularnością aktor wcielił się w rolę Bishopa naprawdę znakomicie. Jest w tym filmie wszystko, czego do dobrej rozrywki potrzeba. Choć nie sposób zastanowić się, czy lepszym odtwórcą roli młodego adepta sztuki zabijania nie był jednak Jean-Michel Vincent. Ale może to tylko sentyment.

Mucha (1986, reż. David Cronenberg)

Pierwowzór powstał w 1958 roku i niewiele można chyba mu zarzucić. Dopóki nie obejrzy się porywającej wersji Cronenberga z 1986 roku.

Dramatyczna opowieść o naukowcu badającym zjawisko teleportacji zyskała nową jakość dzięki rewelacyjnemu budowaniu napięcia i potęgowaniu wrażeń. Nieudany eksperyment z teleportacją, który łączy naukowca z owadem, może brzmieć absurdalnie i skłaniać do komediowych skojarzeń. O zabawie jednak nie ma mowy - jest dreszcz, groza i napięcie, które skłaniają jednak do kliku filozoficznych rozważań. Punkt obowiązkowy na liście każdego kinomana - ten film się nie starzeje.

Pogromcy duchów (2016, reż. Paul Feig)

Przy tej pozycji podejrzewamy lekkie wzburzenie po drugiej stronie monitora. Tak, nowa wersja kultowej komedii z 1984 roku zdawać się może nieporozumieniem. Przeciwnicy tego filmu gorąco protestowali przeciwko nowej modzie (wynikającej z siły feministycznego lobby), która każe w rolach znanych i lubianych bohaterów obsadzać kobiety.

Warto jednak odłożyć złość na półkę i poświęcić dwie godziny na obejrzenie filmu, który naprawdę jest zabawny, ma parę dobrych momentów oraz Chrisa Hemswortha w uroczej roli Kevina. Zapomnijmy o porównaniach - choć fabuła ta sama, film jest zupełnie inny. I naprawdę można się nim cieszyć.

Prawdziwe kłamstwa (1994, reż. James Cameron)

Co ciekawe, niewiele osób wie, że rewelacyjna sensacyjna komedia z Arnoldem Schwarzeneggerem to remake francuskiego filmu "La Totale!" z 1991 roku. O pierwowzorze jednak można spokojnie zapomnieć, skoro za realizację tego dzieła wziął się James Cameron, specjalista od widowiskowych fabuł.

Historia agenta CIA, ukrywającego profesję przed rodziną i odgrywającego rolę nudnego męża i kiepskiego ojca sprawia, że zabawa jest przednia, a z każdą minutą jest coraz lepiej. Film jest zabawny, z pozostającymi na dłużej w głowie scenami i dialogami, a przy tym to naprawdę całkiem porządna sensacja. Doskonała jest także Jamie Lee Curtis w roli żony, która z nudnego domku na przedmieściach przenosi się w - zdecydowanie bardziej dynamiczny - świat męża, którego odkrywa na nowo. Fantastyczna rozrywka!

Vanilla Sky (2001, reż. Cameron Crowe)

Remake hiszpańskiego hitu kinowego z 1997 roku powstał zaledwie cztery lata później niż oryginał, skłonił jednak wielu fanów amerykańskiego kina do bliższej znajomości z europejską kinematografią. "Vanilla Sky" jest bowiem filmem tak wciągającym i pełnym zagadek, że chce się go obejrzeć kilka razy.

Widzowie liczyli także na to, że hiszpańska produkcja rozwieje kilka wątpliwości i odpowie na trudne pytania. Historia miłości i zbrodni, rozgrywająca się w kilku wymiarach - nie tylko czasowych - miesza widzowi w głowie i pozostawia w niedosycie. Gdy dorzucimy do tego porządną dawkę science fiction, robi się już bardzo interesująco.

W rolach głównych (i nie tylko) same gwiazdy - w tym Tom Cruise w doskonałej formie. Poza fabułą z hiszpańskiej opowieści do amerykańskiego dzieła przeniesiono także pełną wdzięku Penelope Cruz, która nauczona doświadczeniami europejskiego planu dała z siebie w remake'u naprawdę wszystko. Podpowiedź dla oglądających pierwszy raz? Szukajcie nieba z obrazów Moneta!

Lista jest zdecydowanie niekompletna, bo o dobrych remake'ach można pisać i dyskutować przez długie godziny. Tymczasem na pewno warto zaplanować sobie kilka przyjemnych filmowych seansów z naszymi propozycjami. Zacząć można już w piątek, 24 lutego - "Vanilla Sky" można będzie wtedy obejrzeć o 22:05 w telewizji METRO.