Miała słabość do niewolnicy Isaury. Woody Allen o Szymborskiej: "Jej dowcip góruje nad moim"

Miałem okazję przekonać się parę lat temu, czytając na jakimś wieczorze w Berkeley jej wiersze w angielskich przekładach, że ich intelektualna błyskotliwość kryjąca poważną treść jest przez młodą przeważnie publiczność dobrze rozumiana i oklaskiwana. Muszę jednak tutaj wyznać, co podobało się najbardziej.

Słuchacze płci obojga zaśmiewali się (i ja z nimi) z wiersza "Pochwała siostry": "Moja siostra nie pisze wierszy / I chyba już nie zacznie pisać wierszy". Wtedy zacząłem podejrzewać, że przynajmniej połowa obecnych miała pisanie wierszy na sumieniu, dlatego ich tak to śmieszyło.

- fragment artykułu Czesława Miłosza dla "Tygodnika Powszechnego" (1996)

Gdy Szymborska dostała Nobla, byłem akurat w redakcji "Tygodnika Powszechnego". Mieli tam radio, w którym trzeba było dłubać spinaczem, żeby złapać BBC.

Powinienem się do dziś nie myć, bo wycałował mnie wtedy Turowicz - byłem akurat pod ręką.

- Jan Gondowicz, krytyk, literat i tłumacz dla "GW" (2010)

Jak to się stała, że swojego czasu Wisława Szymborska, osoba na wszelkie sposoby starała się unikać mediów, nagle stała się bohaterką serwisów plotkarskich? Wszystko przez Beatę Tyszkiewicz i Andrzeja Gołotę, który występował w "Tańcu z gwiazdami". Aktorka w pewnym momencie krzyknęła do byłego boksera: - Szymborska jest pańską fanką!

Michał Rusinek, sekretarz poetki, tak tłumaczył tę fascynację: - Kiedyś po otrzymaniu Nobla przez panią Wisławę znaleźliśmy się w Warszawie w jednej restauracji z Andrzejem Gołotą, który podpisywał tam swoją biografię. Kelnerzy zupełnie nas zlekceważyli, ale jego oblegali. Pani Wisława nawet chciała iść po autograf, ale jej odradziłem z uwagi na surowych ochroniarzy pana Gołoty. (...) Poezja i boks leżą na przeciwległych biegunach, a to, co po przeciwnej stronie - jest fascynujące.

To jest moja miłość nieodwzajemniona. Ona w poezji uosabia to, co kocham. Zaczynam czytać jej wiersze i nagle padam - luz, dystans, poczucie humoru, przenikliwość, inteligencja. Propaguję ją wszędzie, gdzie jestem na świecie, o czym ona nie wie. To jest moja tajemnica, która jest moją przyjemnością. Dodam [Ewa Lipska], jej koleżankę, świetną poetkę i głębokiego bardzo człowieka. Stawiam je obok Różewicza w poezji polskiej. Wszystkich szanuję, czczę, a te trzy osoby uwielbiam.

- Tadeusz Konwicki dla "GW" (1991)

Kiedy zastanawiam się, bez czego Pani Wisława nie mogłaby żyć, to myślę, że bez pisania. To nie jest zawód, tylko pewnego rodzaju powołanie, przymus wewnętrzny. Od dłuższego czasu wszyscy czekamy na jej nowe wiersze, a ona, zapytana o nie, mówi: "Mam cztery. Trzy zaczęte, a nie skończone. Jeden skończony, ale nie zaczęty".

- fragment artykułu Michała Rusinka dla "Gali" (2010)