W 1983 r. powstał wielki meksykański hit, piosenka "Jaula de oro" - "Złota klatka". Utwór, opowiadający o emigracji Meksykanów do USA, cztery lata później zainspirował poświęcony tej samej tematyce film. Taka jest też geneza powstania nowej "Złotej klatki", która z uwagi na to podobieństwo tytułów, na arenie międzynarodowej zmieniła się niedawno w "Złoty sen". Na tytule podobieństwo się kończy, bo przez ostatnie 30 lat czasy się zmieniły. Na gorsze. "Złota klatka" sprzed trzech dekad opowiadała o imigrancie w średnim wieku, któremu w nowej ojczyźnie powodzi się całkiem nieźle. Gwatemalskie dzieciaki, pragnące przedrzeć się przez Meksyk do Los Angeles - to znacznie bardziej ponura historia.
Bohaterami reżysersko-scenariopisarskiego debiutu Diega Quemady-Dieza (wcześniej asystował przy kamerach na planach filmów takich jak "Wierny ogrodnik", "21 gramów" czy "Męska gra") są Samuel, Juan i Sara, która w obawie przed niebezpieczeństwami, jakie czyhać mogą na młodą dziewczynę podczas takiej eskapady, ścina włosy i przedstawia się jako Osvaldo. Po jakimś czasie dołącza do nich Indianin Czauk, który dogaduje się tylko z Sarą, o co zazdrosny jest Juan. Mniej więcej do połowy, "Złotą klatkę" ogląda się jak film o (trudnym) dojrzewaniu. Dość nieciekawy, trzeba dodać, choć na jego korzyść działają dobrze sfotografowane przez Marię Secco ("Tosty po meksykańsku") piękne krajobrazy.
Widz zostaje wstrząśnięty i zmieszany zdecydowanie zbyt późno, wiele osób może do tego czasu już dać sobie z oglądaniem hiszpańsko-meksykańsko-gwatemalskiego dramatu spokój. Im dalej bohaterowie docierają, tym gorsze rzeczy ich spotykają. Quemada-Diez nie ma dla nich taryfy ulgowej z uwagi na młody wiek. To wielka zaleta filmu, dzięki temu mocniej odbijającego się na psychice widza. Nasilenie niefortunnych zdarzeń jest tu zresztą znaczące - USA nie jawi się jako ziemia obiecana, a co najwyżej tytułowa złota klatka, w której także nie czeka imigrantów nic dobrego. Krytyka Stanów Zjednoczonych i amerykańskiego mitu wydaje się nawet przesadnie mocna, ale, cóż, tak zdecydował autor. Postaci z jego filmu, znalazłszy się między młotem a kowadłem, wiedziały jednak, które zło wybrać.
