Zaczyna się jak zwykle, kiedy egipscy bogowie postanawiają mordować bogu ducha winnych (ach, czyli jednak!) odkrywców. Całkiem żwawy jeszcze archeolog oraz jego - a jakże - niezwykle piękna córka (Ashley Hinshaw), która poszła w ślady ojca, natrafiają na odkrycie stulecia - piramidę o trzech ścianach (notabene, będącą najlepszym pomysłem w całym filmie). Co kryje jej wnętrze? (Niedo)uczeni zbadają to wespół z żądną sensacji dziennikarką i jej tchórzliwym kamerzystą (dlaczego to stały układ w horrorach? Znam paru kamerzystów i wcale nie wszyscy są tacy tchórzliwi) oraz technologicznym specem ekipy wykopaliskowej. W dwóch ostatnich panów wcielają się komicy, co wiele mówi o tym śmiechu wartym filmie.
"Piramida" wygląda jak zestaw niewykorzystanych pomysłów z (i tak już wystarczająco słabego) "Jako w piekle, tak i na Ziemi", do których ktoś przyłatał podobną historię, zmieniając miejsce akcji i licząc na to, że nikt się nie zorientuje. Podejrzewam, że w dzisiejszych czasach każdy właściciel kamery, mający w dorobku sfilmowanie paru uroczystości rodzinnych, byłby w stanie zrobić lepszy film.
Przez większość seansu jest potwornie nudno. Łażenie po piramidzie w wykonaniu tych postaci nie jest ani trochę ciekawe. Czasem zresztą trudno stwierdzić czy jest ciekawie, bo bardzo często bywa tak ciemno, że kompletnie niczego nie widać. Główny przeciwnik, którego tożsamości nie zdradzę, żeby nie zepsuć wam efektownego facepalmu, musiał być wykonany na tak kiepskich komputerach, że trudniej się bać, niż dziwić i nie dowierzać. Może i ze dwa zgony robią niezłe wrażenie, ale to gratka jedynie dla fetyszystów cierpienia i bryzgających flaków.
Debiut reżyserski Gregory'ego Levasseura, stałego współscenarzysty Alexandre'a Ajy (nadal nie rozumiem, w jaki sposób "Rogi" mogły mu się aż tak udać), który jest zresztą współproducentem "Piramidy", ma spore szanse na tytuł najgorszego horroru roku. Przestrzegam, zakopcie to czym prędzej!
