Berlin by night. W pierwszym kwadransie filmu brunetka (Agnieszka Podsiadlik, "Lincz") gania pozornie spłoszoną blondynkę (Pheline Roggan, "Soul Kitchen") po wagonach metra. Jeżeli nie odpadniecie już na tym etapie (przewagą drzemki w kinie nad drzemką w metrze jest mniejsze prawdopodobieństwo bycia okradzionym), dowiecie się, że tak naprawdę to blondynka jest drapieżna, podczas gdy brunetka jest spłoszona. Pocałowana przez towarzyszkę, spluwa oburzona. "Przecież jesteś kobietą!", krzyczy i już wiadomo, że zanim upłynie noc, przestanie jej to przeszkadzać.
Bohaterki poruszają się po nocnym Berlinie i niemal przy tym nie rozmawiają. Przebierają się, piją i bawią. Łażą od klubu do klubu, gdzie dużo tańczą. Naprawdę dużo. Czasem same, czasem ze sobą, czasem nawet z kimś innym. Im więcej brunetka wypije, tym bardziej puszczą jej hamulce. Wiadomo. Potem trzeba coś przegryźć i znowu można pić. Tak, to będzie piękna noc. Spełnią się wszystkie sekretne marzenia.
Przemysław Wojcieszek ("Głośniej od bomb") robił kiedyś niezłe kino. A potem coś się stało. Twórca zadeklarował, że fabuły już go nie interesują. "Jak całkowicie zniknąć" opisywał tak: "(...) W większości improwizowany, montowany na planie film oparty jest na rytmie, który porządkuje wszystko. Bohaterami są czerwień, błękit, blask miejskich świateł, hałasy i zapach letniej nocy. Fabuła ustępuje miejsca zapisowi chwili i osobistym notatkom. Film niczego nie opowiada. Przestaje być "produkcją". Jest zaledwie intencją wzięcia kamery do ręki. Lub powinien sprawiać takie właśnie wrażenie." Skoro tak, to Wojcieszkowi nieźle udało się zrealizować zamierzenia. Tylko jakim cudem dostał poparcie komisji eksperckiej PISF i dotację od instytutu?
"Jak całkowicie zniknąć" wygląda jak ekranizacja niepublikowanego felietonu Poli Dwurnik. Przeżyć podobną noc? Jedni na pewno bardzo chętnie, drudzy wolą inne atrakcje.
