Czasami pomysł na film znaleźć można tuż za rogiem. Reżyserka Julie Bertuccelli ("Drzewo", "Kiedy Otar odszedł"), niegdyś asystentka Krzysztofa Kieślowskiego czy Bertranda Taverniera, natknęła się nań kilka ulic od własnego mieszkania. Znalazła tam szkołę, w której umieszczono dzieci imigrantów ze wszystkich stron świata. Do 24-osobowej klasy przygotowawczej uczęszczały dzieci z 21 państw, w tym Agnieszka z Polski (choć jej akurat w debiutanckim dokumencie Bertuccelli zbyt wiele nie oglądamy).
Reżyserka spędziła z uczniami, ich wychowawczynią i rodzicami cały rok, podglądając konflikty, klasowe dyskusje i wywiadówki. Wśród dzieciaków znaleźć można, oczywiście, różnorakie typy: m.in. tą "najmądrzejszą" (ale i najsympatyczniejszą, w związku z czym film dużo traci na jej nagłej przeprowadzce) Maryam czy tą mającą największe problemy w nauce i z łatwością zwalającą wszystko na "białych rasistów", czarnoskórą Naminatę.
Dzieci w klasie często rozmawiają na tematy kontrowersyjne, np. o swych różniących się nawzajem religiach. Może wynikać to z ich różnorakiego pochodzenia i chęci konfrontacji poglądów, ale jeszcze bardziej możliwe jest, iż twórczyni celowo naprowadza je na taką tematykę. Najbardziej wątpliwym momentem "Szkoły Babel" jest konkurs filmów dokumentalnych, do którego zgłasza się oglądana przez nas klasa. Fragmenty filmu nakręconego przez uczniów to fragmenty "Szkoły...", którą oglądają widzowie. Kto więc nakręcił co, kto oszukuje i ile prawdy jest w oglądanym przez nas filmie?
Nie jestem pewien, na ile swobodnie czuł się z kamerą każdy występujący w filmie dzieciak i czy kręcenie filmu nie przeszkadzało im w normalnym przeżywaniu roku szkolnego. Poza samym faktem istnienia podobnej klasy, niczego wielkiego się stąd nie dowiadujemy. "Szkołę Babel" ogląda się jednak nie najgorzej, a morał, który może się z niej wykluwać, jest dość krzepiący - młodzi bohaterowie dogadują się całkiem nieźle, jest więc szansa, że mieszane społeczeństwo Francji (i inne podobne) jest w stanie się zintegrować.
