Francuskie wybrzeże, lata 70. W malowniczej mieścince zjawiają się, przechodzący małżeński kryzys, Angelina Jolie i Brad Pitt. Jolie i Pitt noszą fikcyjne nazwiska, ale - nie oszukujmy się, skoro oni też nie próbują - oglądamy fabularyzowaną wersję ich prawdziwego życia. I tylko trudno uwierzyć w to, że ich prawdziwe życie może być równie nudne.
Jolie czyta książkę. Pitt zapija się w barze, by zapomnieć o kryzysie twórczym i kryzysie w domu. Następnego dnia, Jolie czyta książkę. Pitt zapija się w barze. Następnego dnia... Na szczęście, jest jeszcze para sąsiadów, których Jolie i Pitt podglądają przez dziurę w ścianie (!), co pomaga głównym bohaterom się do siebie zbliżyć. Atmosfera filmu sugeruje, że może wydarzyć się coś gwałtownego, ale przecież wiadomo, że nic takiego nie może stać się Jolie ani Pittowi. Z kolei śmierć lub zbrodnia u sąsiadów odwróciłyby uwagę widzów od Jolie i Pitta, a tego przecież nie chcemy. Zresztą, Jolie nakręciła film i napisała scenariusz, naoglądawszy się zbyt dużo Antonioniego, a nie Hitchcocka. Ujawnienie finałowej tajemnicy (niektórzy - zwłaszcza czytelnicy plotkarskich magazynów - domyślą się jej dużo wcześniej) - w prawdziwym życiu bez wątpienia tragicznej, ale jakże szalenie niefilmowej - to ostateczny cios zadany widzowi, który spędził w kinie zupełnie bezcelowe dwie godziny z naddatkiem.
Doskonała ścieżka dźwiękowa to jedyne, co Jolie umiejętnie zapożyczyła z artystycznego kina europejskiego. Na uwagę zasługuje także błyskotliwy sposób zmontowania poszczególnych scen melodramatu. Niestety, nadal są to sceny ukazujące długie nogi Jolie, piękny profil Jolie i niespodziewanie dorodny biust Jolie. Gościnnie: (niekoniecznie) seksowne miny Pitta. Ach, jak oni patrzą w dal. Jak oni cierpią. Ale jacy oni są przy tym piękni. To ważne, żeby widz nie uronił żadnego z tych szczegółów. Jolie i Pitt powinni za to obejrzeć "Oczy szeroko zamknięte" Kubricka.
