Choć nieraz mówię o durnej Polsce, wymyślam na Polskę i Polaków, to przecież tylko Polsce służę.
Józef Piłsudski złościł się na Polaków, którzy - jak mawiał - są dla siebie najgorszymi wrogami. Krytykował w ostrych słowach polityków, zajadle się zwalczających, niegardzących kłamstwem oraz potwarzami i niemogących dojść do porozumienia nawet w sprawach najważniejszych dla ojczyzny.
Chcemy Polski niepodległej, abyśmy mogli tam urządzić życie lepsze i sprawiedliwsze dla wszystkich.
Słowa te są wyrazem patriotyzmu, ale może przede wszystkim politycznej finezji Józefa Piłsudskiego. Zostały wypowiedziane na przełomie XIX i XX wieku, gdy redagował socjalistyczne pismo "Robotnik". Tłumaczył wtedy współpracownikom, że nie wystarczy głosić hasła podniesienia płacy o 10 groszy. Społeczeństwo potrzebowało wielkiej idei, dla której warto poświęcić życie. I tą ideą, według Piłsudskiego, miała się stać właśnie niepodległa i sprawiedliwa Polska.
Balansujcie, dopóki się da, a gdy się już nie da, podpalcie świat!
Podobno takie polecenie było politycznym testamentem Piłsudskiego przekazanym na łożu śmierci ministrowi spraw zagranicznych Józefowi Beckowi. Tyle że Beck nigdy o takich słowach marszałka nie wspominał.
Racja jest jak d*pa, każdy ma swoją.
Piłsudski, zgorzkniały po atakach oponentów, potrafił używać wulgarnego języka. Porównanie racji z miejscem, w którym plecy tracą swą szlachetną nazwę, nie zachwyca jednak głębią myśli i finezją, a marszałek był przecież człowiekiem niezwykle inteligentnym. Może tak powiedział, a może jednak nie…
Kto nie szanuje i nie ceni swojej przeszłości, ten nie jest godzien szacunku teraźniejszości, ani nie ma prawa do przyszłości.
Józef Piłsudski wychowywał się w domu rodzinnym w kulcie powstania styczniowego. Podziwiał bohaterstwo i poświęcenie jego uczestników. Byli dla niego wzorem oraz inspiracją dla podjęcia idei walki zbrojnej o niepodległość Polski. Piłsudski uważał, że na każdym pokoleniu Polaków spoczywa taki obowiązek.
Borys Szyc jako Piłsudski w kinach od 13 września
Jest rok 1901. Józef Piłsudski "Ziuk" (Borys Szyc) po brawurowej ucieczce ze szpitala psychiatrycznego ponownie staje na czele polskiego podziemia niepodległościowego. Nieugięty na polu walki, w życiu prywatnym poddaje się namiętności, rozdarty między dwiema kobietami - żoną (Magdalena Boczarska) i kochanką (Maria Dębska).
Przez zachowawczych członków Polskiej Partii Socjalistycznej uważany za terrorystę, Piłsudski wraz z najbliższymi współpracownikami nie cofnie się przed niczym - zamachami na carskich urzędników i najwyższych oficerów, szmuglowaniem bomb, zuchwałym napadem na pociąg - by osiągnąć swój cel: niepodległą Polskę. Zbliża się rok 1914 i "Ziuk" widzi nowe szanse na realizację niemożliwego. "Piłsudski" to kino awanturnicze, płomienny romans, historia Marszałka, jakiej dotąd nie znano.
