Organizatorki festiwalu HER Docs przedłużają swoją całoroczną działalność, skupioną na upowszechnianiu filmów dokumentalnych autorstwa kobiet, a także edukacji poprzez film dokumentalny. Program HER Docs ONLINE obejmie pięć pełnometrażowych filmów dokumentalnych. Trzy z nich to niezaprzeczalne hity pierwszej edycji HER Docs Film Festival. Dwa pozostałe tytuły pokazane zostaną premierowo.
HER Docs przenosi się do sieci. "Kino kobiet może być absolutnie o wszystkim"
Pięć filmów w programie to pięć różnorodnych historii z całego świata oraz pięć wyjątkowych reżyserek, które tym razem zabiorą nas w podróż m.in. do Berlina, Iranu, Rwandy, Korei Płd., a nawet na odległe antypody. - Każda z tych historii jest inna i na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że nic ich nie łączy. Jednak filmy te wybrałyśmy przede wszystkim ze względu na ogromną wyjątkowość i bijącą z ekranu siłę ich bohaterek, a także wrażliwość reżyserek w ich obrazowaniu - mówią organizatorki festiwalu i dodają: - Mnogość tych perspektyw jest również najlepszym dowodem na to, co tak bardzo lubimy podkreślać w rozmowach i wywiadach - kino kobiet może być absolutnie o wszystkim.
Filmy będą dostępne dla polsko- i angielskojęzycznej publiczności na terenie całej Polski w dniach 21-25 listopada 2020 roku na stronie partnera technologicznego festiwalu OneStage.pl. W repertuarze znalazły się:
- "Ewa nie chce spać", reż. Pia Hellenthal (2019)
Eva Collé to imię przyjęte przez bohaterkę filmu Hellenthal po przeprowadzce do Berlina z konserwatywnego miasteczka na północy Włoch. Eva utrzymuje się przede wszystkim z pracy seksualnej; oprócz tego jest anarchistką, poetką i modelką. Ciągle przenosi się do nowych mieszkań, nieustannie zmienia fryzury i od piętnastego roku życia każdy element swojej prywatności publikuje w sieci. Hellenthal przedstawia sceny z życia Evy w Berlinie, gdzie towarzyszą jej przyjaciele, m.in. zmarły niedawno brytyjski poeta Sean Bonney. Podróżuje z nią także do Włoch, gdzie Eva spotyka się z ojcem i matką, tworząc nielinearną quasi-biografię opartą na całkowitym odrzuceniu ustabilizowanej tożsamości. „Ewa nie chce spać” to w pewnym sensie również pożegnanie z Evą Collé. Wkrótce po ukończeniu dokumentu Eva wyoutowała się jako transchłopak i przyjęła imię Adam. Wkrótce Adama będzie można zobaczyć m.in. w nowym filmie Henriki Kull. (Michalina Augusiak)
- "Nie zapomnij mnie", reż. Sun Hee Engelstoft (2019)
Na wyspie Czedżu w Korei Południowej działa Aeshuwon – dom samotnej matki, w którym ciężarne kobiety mogą ukryć się przed otoczeniem i w tajemnicy doczekać porodu. Koreańskie społeczeństwo nieprzychylnie patrzy na niezamężne matki. Często mają one problemy ze znalezieniem pracy a ich dzieci utrudniony dostęp do edukacji. Dlatego wiele kobiet, trafiających do ośrodka, staje przed najtrudniejszym wyborem w życiu – zatrzymać dziecko, czy oddać je do adopcji. Koreańska reżyserska, sama adoptowana przez duńską rodzinę, uważnie przygląda się zmaganiom trzech kobiet, które trafiły do Aeshuwon. Jej bohaterki poddawane są ostracyzmowi i presji ze strony rodzin oraz partnerów, ale dostają pomoc od kierowniczki ośrodka. Pani Im robi wszystko, żeby czuły się bezpiecznie. Mimo że placówka jest wyjątkowa, a podopieczne dostają w niej wsparcie w swojej drodze do niezależności, to i tak ostatecznie same muszą podjąć trudne decyzje, a potem zmierzyć się z ich konsekwencjami. (Michał Matuszewski)
- "Wyspa głodnych duchów", reż. Gabrielle Brady (2018)
Położona między Indonezją a Australią Wyspa Bożego Narodzenia jest domem tysięcy czerwonych krabów, które co roku, pod czujnym okiem i ochroną jej mieszkańców wędrują z dżungli w stronę morza. Tropikalna wyspa to również miejsce innego rodzaju migracji – odizolowana od świata, służy władzom Australii do przetrzymywania osób szukających schronienia i azylu na swoim terytorium. Migrantom zatrzymanym na wyspie, niepewnym swojego statusu, zawieszonym między domem, z którego musieli uciekać a niedostępną Australią, pomaga terapeutka Poh Lin Lee. Stosuje ona oryginalne metody – przy użyciu małej piaskownicy i plastikowych figurek pozwala swoim pacjentom przezwyciężyć przebyte traumy. Jednak wkrótce okazuje się, że fundusze zostają obcięte, a pacjenci Poh Lin Lee pozostawieni samym sobie. "Wyspa głodnych duchów" to subtelna, a zarazem głęboko poruszająca refleksja na temat współczesnych migracji i ekstremalnych warunków życia w miejscu nawiedzonym przez wszelkiego rodzaju "głodne" duchy.
- "Bóg ma wolne w niedzielę", reż. Leona Goldstein (2015)
W połowie lat dziewięćdziesiątych, po kilkuletnim okresie wojny domowej i ludobójstwa kobiety stanowiły 70% populacji Rwandy. Jedną z konsekwencji zmian demograficznych spowodowanych konfliktem była dominacja kobiet w oficjalnych ciałach politycznych, jak również w oddolnych procesach naprawczych. Głównymi bohaterkami dokumentu są Godelieve i Florida, działaczki rwandyjskiej organizacji kobiecej Pro-Femmes/Twese Hamwe. Organizują one emancypacyjne "kobiece treningi" oraz otwarte dyskusje o seksualności. Wiele z ich działań skupia się także na kolektywnym uśmierzaniu dawnych traum poprzez wspólny taniec i śpiew, aktywność lokalnych grup teatralnych lub sesje terapeutycznego dotyku. Film Leony Goldstein to obraz strategii współczesnego afrykańskiego feminizmu, poruszający również kwestie dziedzictwa niemieckiego i belgijskiego kolonializmu oraz współczesnej polityki Rwandyjskiego Frontu Patriotycznego. (Michalina Augusiak)
- "Urodzona w Evin", reż. Maryam Zaree (2019)
Znana aktorka i reżyserka Maryam Zaree próbuje poznać prawdę dotyczącą okoliczności jej narodzin w jednym z najbardziej znanych więzień politycznych na świecie. Czterdzieści lat temu, po obaleniu monarchii szacha Iranu i ogłoszenia Republiki Islamskiej, ajatollah Chomeini kazał aresztować, prześladować i zamordować dziesiątki tysięcy przeciwników politycznych. Wśród nich znaleźli się również rodzice reżyserki, którym, po latach spędzonych w niewoli, udało się uzyskać azyl w Niemczech. Rodzina nigdy nie rozmawiała o tym, przez co przeszli. Maryam Zaree spotyka inne ocalałe i innych ocalałych, rozmawia z ekspertkami i ekspertami i szuka dzieci urodzonych w tym samym więzieniu. Bada, jakie są osobiste konsekwencje prześladowań i przemocy w sytuacji, gdy sprawcy pozostają u władzy, a ofiary powtarzają oficjalne narracje. Co, z politycznego punktu widzenia, oznacza przerwanie milczenia w rodzinie? Polityczne jest prywatne, a prywatne - polityczne. Z tym przekonaniem Maryam Zaree stara się stawić czoła złożoności traumy i wyparcia. (Michał Matuszewski)
W programie pierwszej edycji HER Docs Film Festival znalazło się ponad 60 polskich i zagranicznych filmów dokumentalnych, animacji i prac wideo, prezentowanych w sekcjach tematycznych (m.in. Sztuka, Ciało, Lepsze jutro?, 4Youth, HERstorie) oraz ponad 25 wydarzeń towarzyszących, w tym spotkania z twórczyniami i bohaterkami, program edukacyjny dla młodzieży, warsztaty i impreza muzyczno-performatywna. Druga edycja HER Docs Film Festival planowana jest w dniach 5-9 marca 2021 roku w Warszawie
