A jednak da się zrobić dziarski film z disneyowskiego klasyka. Nie wiedzieliśmy, że potrzebujemy takiej "Cruelli"

"Cruella" pokazuje, że da się zrobić dziarski film na kanwie disneyowskiego klasyka. Jako długoletnia wielbicielka animacji "101 dalmatyńczyków", bawiłam się na produkcji z Emmą Stone w roli głównej świetnie, i to nie tylko dlatego, że od ponad roku nie byłam w kinie.

Dziś fabuła "101 dalmatyńczyków", których długoletnia popularność jest głównym pretekstem powstania "Cruelli", wydaje się chyba jeszcze bardziej przerażająca niż w 1961 roku, kiedy pierwsza animacja z tej serii powstała. To opowieść o strasznej i ekscentrycznej jędzy, która bezdusznie chce zabić urocze szczeniaczki, bo ma modowy kaprys. 

Jak ugryźć klasykę od nowej strony? Właśnie tak! 

Do tej pory Cruella De Mon była zatem zwolenniczką mordowania zwierząt dla futer, której nic nie było w stanie obronić przed zarzutami o okrucieństwo i bestialstwo. Pomysł na zrobienie o niej osobnego filmu był więc co najmniej ryzykowny. A jednak reżyserowi Craigowi Gillespie'owi i Emmie Stone udało się z tego starcia wyjść zwycięsko. Do tego stopnia, że tę straszną czarownicę będzie można polubić, a nawet podziwiać.

Do filmu "101 dalmatyńczyków" mam stosunek niemal nabożny, albowiem był to pierwszy film na kasecie VHS, jaki dała mi w prezencie mama. Żadna inna disneyowska bajka nie wkodowała mi się w pamięć tak bardzo jak ta, choć ma w sobie sporo z klimatu nieocenzurowanych baśni braci Grimm. Uwielbiam też nagrany we wczesnych latach 90. polski dubbing i demonicznie brzmiący w nim głos Ewy Szykulskiej. Jako dziecko zachwycona byłam również aktorską wersją z Glenn Close, która jako Cruella była doskonale przerażająca. Dzięki niej dowiedzieliśmy się, że ta diablica jest królową mody z własnym biznesowym imperium, ale za to bez żadnych skrupułów i kolekcją skór zagrożonych gatunków zwierząt. I właśnie z tego wątku skorzystali po części twórcy nowej "Cruelli".

Cruella De Mon ze '101 Dalmatyńczyków' grana w filmie przez Glen Close (fot: materiały dystrybutora) Cruella De Mon ze '101 Dalmatyńczyków' grana w filmie przez Glen Close (fot: materiały dystrybutora)

Nie ukrywajmy, Disney w ostatnich latach też namiętnie odgrzewa swoje kotlety ze zmiennym skutkiem. O ile nowego "Aladyna" od Guya Ritchiego mogę serdecznie pochwalić za to, że na sali kinowej szalały z radości dzieciaki, tak "Króla Lwa" i "Mulan" wolałabym po prostu przemilczeć. Szczerze wątpiłam, że da się przy "Dalmatyńczykach"  pokazać coś ciekawego lub coś, co nie będzie tylko odcinaniem kuponów od nostalgii licznych pokoleń widzów - skoro nie wypalił nawet sequel z Gelnn Close. A tu nagle na scenie pojawił się australijski reżyser Craig Gillespie, który z pełną premedytacją postanowił nie odwoływać się do tego, co było wcześniej i zrobił wszystko po swojemu. I bardzo dobrze. 

Zapomnijcie o strasznej babie, która przez lata robiła za straszak na dzieci. Zobaczycie za to, jak niekonwencjonalna i zabójczo kreatywna dziewczyna musi sobie utorować drogę w życiu. Bo od samego początku miała pod górkę - chociażby tylko przez biało-czarne włosy, z którymi się urodziła. Nie pomaga jej też to, że nie chce się wpasować w sztywne ramy przewidziane dla grzecznych dziewczynek. Teraz razem pojedziecie z nią do szalonego Londynu w latach 70., dowiecie się, gdzie biło wtedy serce świata mody, usłyszycie kilka rewelacyjnie splecionych z fabułą punkowych piosenek, a do tego zobaczycie fantazyjne kostiumy prosto od nagrodzonej Oscarem Jenny Beavan, które są tu nie tylko po to, żeby ładnie tam wyglądać. 

Cruella, w roli głównej Emma Stone Fot. Disney

Ubrania w tym filmie są jak kolejne fortele na wojnie pomiędzy dwoma srogimi generałami, którzy nie biorą jeńców. Bo jeńców nie bierze tu ani Emma Stone, ani rewelacyjna w swojej makiawelicznej kreacji Emma Thompson. Ta aktorka, która do tej pory kojarzyła się z rolami miłych pań, gra królową londyńskiego świata mody, niejaką Baronessę, która w biznesie i życiu jest bardziej, jak Czyngis-Han niż np. Coco Chanel. I to właśnie z nią musi się zmierzyć młoda Estella, która nie ma jej do przeciwstawienia niczego poza swoimi błyskotliwymi pomysłami, uporu, złodziejskich sztuczek i odwagi do realizowania swoich planów. 

W czasie całego filmu zmienia wcielenia kilka razy, by ostatecznie stać się Cruellą De Mon, jakiej tak naprawdę wcześniej nie znaliśmy. Ba, powiedziałabym nawet, że to Cruella, o jakiej nie wiedzieliśmy, że jej potrzebujemy.

<Reklama> Kina Helios należące do Agory już otwarte - zapraszamy >>

Dużą przyjemnością było obserwowanie, jak Emma Stone fantastycznie w tym wszystkim bawiła się swoją postacią, która bywała tam przerysowana, zblazowana, wystraszona, irytująca - ale na pewno nie była nudna!  Trudno to też powiedzieć o innych wątkach, że są nudne. Niby spotykamy takich bohaterów jak znani z wcześniejszych odsłon historii Nochal, Baryła (dawni złoczyńcy i sługusy Cruelli) Anita i Roger (opiekunowie Ponga i Chicki, których szczeniaki porywają Nochal i Baryła) - ale zasadniczo każda z nich jest tu opowiedziana na nowo i ma nową, dużo ciekawszą rolę do odegrania niż poprzednio. Poznajemy tutaj ich "legendę założycielską", która przewrotnie stawia w cudzysłowie klasyczny scenariusz "Dalmatyńczyków" i robi z niego legendę pr-ową, którą Cruella z radością wykorzystuje. I choćby za to nową "Cruellę" kocham. 

Żeby nie było zbyt słodko, to przyznam, że troszkę mnie znużyło ciut przydługie wprowadzenie do właściwej historii. Ale szybko też poczułam się wciągnięta w wir akcji - zadziałała też na pewno magia dużego ekranu. Bo faktycznie "Cruella" jest pierwszym filmem, który zobaczyłam po długiej przerwie w kinie. I naprawdę tego nie żałuję.

Oficjalna premiera "Cruelli" 28 maja.