Poznali się przez przypadek i choć od razu między nimi zaiskrzyło, to nie mieli wobec tego związku poważniejszych zamiarów. Jan Nowicki i Barbara Sobotta po trzech latach znajomości powitali na świecie syna, ale nie zmieniło to charakteru ich relacji, a wręcz przeciwnie. Aktor zostawił sportsmenkę i dziecko.
Jak poznali się Barbara Sobotta i Jan Nowicki? Ona pływała, on pił wódkę z kolegą
Po pierwszym biegu na 60 m w szkolnych igrzyskach, Sobotta wiedziała już, że chce związać swoją przyszłość ze sportem. Przez 10 lat (1956-66) należała do polskiej reprezentacji lekkoatletycznej, a na koncie miała liczne tytuły. 17 razy została mistrzynią Polski, dwa razy Europy, a ponadto trzy razy brała udział w igrzyskach olimpijskich. Poza licznymi sukcesami, kibice zachwycali się też jej urodą. Nazywano ją "Marilyn Monroe polskiego sportu". Została nawet Miss Olimpiady w Rzymie i Miss Sportu podczas Mistrzostw Europy w Sztokholmie. Prywatnie dwukrotnie wychodziła za mąż. Najpierw była żoną tyczkarza Zbigniewa Janiszewskiego, a później skoczka wzwyż Piotra Sobotty, jednak żaden ze związków nie przetrwał.
)
Jan Nowicki przez rok pracował jako górnik, a później podjął studia na PWST w Krakowie, które ukończył w 1964 roku. Wtedy też otrzymał pierwszą rolę teatralną oraz filmową. Wystąpił w "Zaproszeniu do zamku" w Starym Teatrze w Krakowie oraz jako Anglik w "Pierwszym dniu wolności". Rok później można go było oglądać w "Popiołach" Wajdy. Jego kariera powoli zaczęła nabierać tempa.
W 1970 roku, na jednym z krakowskich basenów, pił wódkę z Jerzym Cnotą, gdy nagle "z wody wyszła kształtna, duża kobieta". - Ten miód zachodzącego słońca na jej pięknym ciele, niemłodym już... To była Barbara - tak wspominał pierwsze spotkanie z Sobottą w rozmowie z "Rzeczpospolitą". Wtedy właśnie powiedział koledze, że "to będzie matka jego dziecka". W pokoju czekała na niego inna kobieta, ale jak sam przyznał, wtedy o niej zapomniał. Był oczarowany sportsmenką, choć wówczas nie wiedział jeszcze, jakie sukcesy ma na swoim koncie.
Ich relacja była burzliwa. Wszyscy o niej mówili
Para szybko zaczęła się ze sobą spotykać, ale podobno od razu mieli zaznaczyć, że jest to związek bez zobowiązań. Nie snuli planów o wspólnym mieszkaniu czy ślubie. Zmieniło się to jednak w 1973 roku, kiedy na świat przyszedł ich syn Łukasz. Zdecydowali, że zamieszkają razem, ale nie trwało to długo, co po latach w wywiadzie dla magazynu "Bieganie", potwierdził Łukasz Nowicki.
- Rodzice żyli ze sobą ze cztery, pięć lat, burzliwie zapewne. Szczegółów nie znam, bo nie chciałem. Pamiętam ojca w domu, pamiętam, jak mu podpieprzyłem pieniądze z portfela, który leżał na stole, to dostałem wtedy lanie. Tak, ojca pamiętam z powodu lania. Nie pamiętam ojca przed telewizorem, w skarpetkach, z papierosem. Pamiętam, że zawsze byliśmy z mamą sami, więc musieli się rozstać, jak byłem bardzo mały - mówił Łukasz Nowicki.
)
W latach 70. Jan Nowicki zaczął otrzymywać coraz więcej propozycji filmowych, a wkrótce okrzyknięto go "pierwszym amantem polskiego kina". W pewnym momencie odszedł od Sobotty i nie poświęcał czasu synowi, do czego powrócił pamięcią w jednej z rozmów z "Twoim Stylem". - Nie miałem wtedy wyrzutów sumienia, że zaniedbuję syna. Nie znałem mojego ojca, zmarł, gdy miałem rok. A ojczym potrafił znikać na kilka lat. I to w niczym nie przeszkadzało mi go kochać. W Kowalu wokół nie widziałem ojców zajmujących się dziećmi. Tak jak w góralskiej piosence: "Kołysz se go sama, boś ty jego mama, ja kołysał nie będę". Mężczyźni w moim miasteczku byli prostymi rzemieślnikami. Całymi dniami ciężko pracowali, by zarobić na rodzinę. Zapamiętałem, że facet ma ciężko pracować, a potem może się napić. Po rozstaniach wciąż utrzymywałem i dzieci, i byłe kobiety - stwierdził.
Barbara Sobotta praktycznie samotnie wychowywała syna, ale publicznie nigdy nie wypowiadała się źle o Nowickim. Po zakończeniu tej relacji nie spotykała się z nikim więcej aż do śmierci w 2000 roku. Gdy Sobotta zmarła, Jan postanowił napisać list:
Ze smutkiem stwierdzam po czasie, jak Cię zaniedbałem. (...) Nie gniewaj się tam na mnie. Raczej lituj. (...) Kochałem Cię kiedyś. Do zobaczenia dziewczyno.
Łukasz Nowicki również związał się z telewizją. Jak wspomina rodziców?
O matce mówił, że "to była Szarapowa tamtych czasów". Gdy był mały, medale Sobotty służyły mu do zabawy. Najczęściej zakładał z nich sklep. Więź Łukasza z mamą zawsze była bliska. Przyznał, że "najważniejsze, co dostał od mamy, to czułość, wrażliwość i empatia". Jej śmierć była dla niego ciosem. Dowiedział się o niej telefonicznie. - Ten telefon, który czeka w zasadzie każdego z nas, to definitywny koniec dzieciństwa. (...) Naprawdę lubiłem z nią spędzać czas. Wspólne kino, rozmowy, zainteresowania. Wyluzowany Łukasz, wyluzowana mama. Bo wcześniej był okres buntu, kiedy ona dzielnie znosiła to moje dojrzewanie. Dostała ode mnie w kość, a kiedy właśnie zacząłem jej oddawać, to odeszła, umarła delikatnie, znienacka, żeby nie robić kłopotu - powiedział.
Z ojcem nie ma zbyt wielu wspomnień. Rzadko się z nim bawił, ale czasem mógł liczyć na prezenty z wyjazdów i podróży. Janowi zdarzało się zabierać syna na plany filmowe. - Bardzo to lubiłem. (...) Cieszyłem się, że mogę być częścią tej jego rzeczywistości - wspominał Łukasz. Jako nastolatek młody Nowicki był dumny z tego, kim jest jego ojciec. Co więcej, przyznał, że to "dzięki niemu w znacznym stopniu miał tak niesamowite dorastanie". - To ojcu w dużej mierze zawdzięczam tę łatwość, z jaką odnalazłem się jako aktor, obycie. Zajmował się mną, choć rzadko. Niezwykły człowiek - wyznał.
Łukasz poszedł w ślady ojca i został aktorem. Tuż po obronie dyplomu Jan miał mu powiedzieć, że "bał się, że zobaczy beztalencie i że całe życie trzeba będzie się tego wstydzić, ale zobaczył aktora". Jan Nowicki zmarł 7 grudnia 2022. Łukasz bardzo to przeżył, co wyznał we wpisie na Instagramie.
