Pisarka Joan Didion wyróżniała się charakterystycznym, misternym piórem i reporterskim okiem. W 2002 roku Barack Obama wręczył jej medal National Humanities, nazywając ją "najbardziej szanowaną i spostrzegawczą obserwatorką amerykańskiej polityki i kultury". Dodał też, że ogromnym zaskoczeniem jest dla niego fakt, że Didion do tej pory nie otrzymała tej nagrody - podaje "The Guardian".
Joan Didion napisała 19 książek. Choć debiutowała w 1963 r. powieścią "Run River", którą napisała, pracując w amerykańskim "Vogue’u", to w Polsce największą popularność zaczęła zyskiwać w ostatnich latach. Niektóre jej książki opublikowano w naszym kraju w latach 80., lecz rozgłos w naszym kraju zaczęła zyskiwać w 2019 roku po wydaniu "Roku magicznego myślenia", w którym opisała żałobę po stracie męża. W 2021 roku wydano zbiór esejów napisanych przez Didion w latach 1968-2000, czyli "Powiem wam, co o tym myślę". Co ciekawe, wielu Polaków usłyszało o Joan Didion dzięki dokumentowi "Wszystko w rozpadzie", który dostępny jest na platformie streamingowej Netflix.
Joan Didion urodziła się w 1934 roku. Dzieciństwo spędziła w Sacramento, w Kalifornii. Jej rodzina, ze względu na pracę ojca, który był zawodowym żołnierzem, często się przeprowadzała. Ze względu na to Joan Didion czuła się niepewnie, nie potrafiąc odnaleźć się w towarzystwie. Już w wieku pięciu lat zaczęła swoją przygodę z pisaniem.
Przeczytaj więcej podobnych informacji na stronie głównej Gazeta.pl.
Jak podaje "The Guardian", gdy jej ojciec stacjonował w Colorado Springs, ona po szpitalu psychiatrycznym w pobliżu ich domu i nagrywała rozmowy, które następnie przerabiała na historie. W wywiadzie z 2003 roku dla "The Guardian" opowiedziała o incydencie, do którego doszło, gdy miała 10 lat. Pisanie historii o kobiecie, która zginęła w oceanie, tak ją pochłonęło, że chciała poczuć na własnej skórze to, co stało się z wykreowaną przez nią bohaterką. Didion przyznała, że wówczas prawie utonęła, jednak nigdy nie powiedziała o tym swoim rodzicom.
W 1956 r. ukończyła uniwersytet w Kalifornii. Na ostatnim roku nauki zdobyła pierwsze miejsce w konkursie na esej sponsorowanym przez "Vogue". Nagrodą główną był etat w magazynie, gdzie przez dwa lata pracowała jako copywriterka. W następnych latach wydawała własne publikacje. W latach 70. i 80. była ikoną dziennikarstwa. Jej styl określano jako "minimalistyczny, elegancki i nieco chłodny".