Henryk Gołębiewski i Filip Łobodziński stworzyli na ekranie duet, który zdobył serca milionów Polaków, tymczasem niewiele brakowało, a mogliby nigdy nie pojawić się na planie filmowym. Karierę aktorską rozpoczęli bowiem właściwie przez przypadek. Jak wyglądała ich droga do pracy na wielkim ekranie?
Henryk Gołębiewski i Filip Łobodziński - dzieciństwo
Henryk Gołębiewski urodził się w Warszawie. Był najmłodszym z dziewięciorga dzieci. Jak wspominał w jednym z udzielonych wywiadów, "w domu było biednie, ale było również wesoło". Starsi zajmowali się młodszym rodzeństwem i wszyscy wspólnie dokazywali na podwórku. To właśnie tam Janusz Nasfeter (twórca filmów młodzieżowych) zobaczył grupkę dzieci i zaprosił je na przesłuchanie. Ostatecznie tylko Gołębiewski dostał rolę.
- Pewnego dnia przyszedł i zapytał, czy nie chcielibyśmy zagrać w filmie. Poszliśmy całą ferajną na konkurs. Miałem wtedy 12 lat. Jedna próba, druga, trzecia, potem próba płaczu - z dużymi trudnościami, bo na podwórku nikt nie płakał, ale przeszedłem. No i tylko ja z całej ferajny, mimo że okropnie sepleniłem, a może właśnie dlatego, dostałem się do filmu - opowiadał aktor w jednym z wywiadów.
Filip Łobodziński także pochodzi z Warszawy. Chłopiec bardzo dobrze radził sobie w szkole - świetnie czytał i miał nienaganną dykcję. To właśnie tam odkryła go ekipa zajmująca się dubbingowaniem zagranicznych filmów, która wybrała się na poszukiwania dobrze czytających dzieci. Tak rozpoczęła się jego droga do sławy.
Gołębiewski i Łobodziński - dziecięce gwiazdy ekranu
Pierwszą produkcją, na której planie spotkali się dwaj młodzi aktorzy, był "Abel, twój brat" - reżyserem filmu był sąsiad młodego Henryka. Dla Gołębiewskiego rola ta była debiutem, natomiast Łobodziński miał już wcześniej okazję pojawić się w radzieckiej produkcji pod tytułem "Taki duży chłopiec".
Kiedy po raz kolejny spotkali się na planie - tym razem "Podróży za jeden uśmiech" - chłopcy zrobili prawdziwą furorę. Grzeczny, mądraliński Duduś oraz sepleniący, sprytny Poldek w błyskawicznym tempie zdobyli całe rzesze fanów, zarówno tych dziecięcych, jak i dorosłych i to właśnie ta produkcja zapewniła im największą popularność. Nie można oczywiście zapomnieć o serialu pod tytułem "Stawiam na Tolka Banana", który także stał się prawdziwym hitem.
Choć kariera aktorska stała otworem zarówno przed Henrykiem, jak i Filipem, nigdy nie wiązali swojej przyszłości z tym zawodem. Łobodziński przyznał, że praca na planie była dla niego stresująca, a popularność mu ciążyła, dlatego w 1979 roku zrezygnował z grania. Dodatkowo rola Dudusia przysporzyła mu sporo kłopotów, wiele razy na ulicy ktoś wykrzykiwał za nim imię bohatera, nierzadko z pogardą.
)
- Mogłem to jeszcze zrozumieć, gdy byłem chłopcem, ale po latach, kiedy już nabawiłem się pierwszych siwych włosów, a filmowe role należały definitywnie do mojej prehistorii, było to nie do zniesienia - wyjaśniał w rozmowie z tygodnikiem "Na Żywo".
Gołębiewski nie zrezygnował co prawda całkowicie z występów, ale wciąż traktował to jako przygodę. "Traktowałem to jako wesoły, ale zamknięty etap życia. Poza tym nie otrzymywałem żadnych propozycji. Kiedyś nie było agencji aktorskich, trzeba było samemu wydeptywać ścieżki. A mnie się nie chciało. Pieniądze niezłe zarabiałem, balowałem. I było git" - wspominał w książce "Zygzakiem przez życie". Po latach przypięto mu łatkę aktora o twarzy alkoholika lub bezdomnego.
Henryk Gołębiewski i Filip Łobodziński - czym się zajmują obecnie?
Filip Łobodziński chciał zostać dziennikarzem oraz tłumaczem. Ukończył Iberystykę na Uniwersytecie Warszawskim, później pracował jako dziennikarz m.in. w TVN, Polsat News czy radiowej "Trójce". Współpracował z miesięcznikami takimi jak "Rock'n'Roll", "Non Stop" czy "Machina". Przetłumaczył wiele książek i piosenek do produkcji animowanych, np. do "Króla Lwa". Zasłynął m.in. jako autor tekstów Justyny Steczkowskiej. Zaliczył nawet debiut w polityce. Przez kilka lat pracował dla Departamentu Komunikacji Społecznej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i w Wydziale Prasowym w Najwyższej Izbie Kontroli. Obecnie zajmuje się głównie tłumaczeniami.
Życie nie oszczędzało Łobodzińskiego. W 2015 roku musiał zmierzyć się ze śmiercią swojej córki Marii, która miała zaledwie 21 lat. Młoda kobieta chorowała na glejaka. Załamany mężczyzna długo nie był w stanie dojść do siebie. Dopiero po trzech latach w poruszającym wywiadzie opowiedział o tych niewiarygodnie trudnych chwilach.
)
- Są rzeczy, których nie rozumiem. W kategorii całego świata - nie rozumiem cierpienia, które do niczego nie prowadzi. Gdyby Bóg rzeczywiście musiał zabrać młodą osobę, to mógł to zrobić w sposób nagły, poprzez wypadek na przykład. A nie kosztem kilkuletniego cierpienia. To jest niegodziwe - powiedział Magdalenie Rigamonti. Praca nieco pomogła mu uporać się z bólem. - Córka odchodziła. Potrzebowałem zorganizowania swojego czasu. Zacząłem pracować dzień po pogrzebie Marysi. [...] Mnie się wyć chce do dziś, codziennie - mówił Filip Łobodziński.
Henryk Gołębiewski nie porzucił aktorstwa tak szybko, jak kolega. Nadal grał bardziej i mniej epizodyczne role w różnych produkcjach. Zanim trafił na ścieżkę filmową, planował zostać malarzem pokojowym tak jak jego ojciec. Kiedy jednak przestał się pojawiać na ekranie tak często, jak kiedyś, zajął się budowlanką, w międzyczasie występując okazjonalnie na drugim lub trzecim planie filmów i seriali.
Nie planował wracać do aktorstwa, ale po latach kino samo go odnalazło. Pewnego dnia spotkał producenta Jerzego Gudejkę, a ten zaproponował mu rolę w "Bożej podszewce". Od tamtej pory znów regularnie pojawia się na ekranie. Gdyby jednak los znów odwiódł go od ścieżki aktorskiej, ma w zanadrzu alternatywę - pracuje w firmie zajmującej się montażem systemów klimatyzacji.
On także nie miał w życiu łatwo. Gdy pracował na planie "Ediego" dowiedział się, że zmarła Mira - partnerka, z którą spędził 18 lat. Cios był ogromny i mężczyzna nie mógł się otrząsnąć przez jakiś czas. Po kilku latach szczęście się do niego uśmiechnęło. Spotkał Marzannę, z którą doczekał się córeczki o imieniu Róża. Jakiś czas temu wykryto u niego nowotwór, ale udało mu się pokonać chorobę.
Zobacz też: Wakacje na starych zdjęciach. Jak wypoczywaliśmy w PRL-u? [ZDJĘCIA]
